To nie mój pierwszy szabat w tym miejscu

Uczę się Jerozolimy za każdym razem, gdy odwiedzamy to święte miasto

Za każdym razem jest we mnie ciekawość czego tym razem nauczę się

Kocham szabat w Izraelu, w Jerozolimie, która zwalnia, próbuje wyciszyć się i nastroić do odpoczynku , jakim jest szabat

Wszystko zwalnia

Przestaje funkcjonować komunikacja a żydowskie sklepy zamykają się

Czas na który, niektórzy czekają cały tydzień

Czas wypełniony ciszą,

Jerozolima zastyga

Tylko wiatr, ptaki, od czasu do czasu przejedzie jakieś auto lub odezwie się sygnał karetki

Centrum staje się jednym, wielkim deptakiem. Nikt nie biegnie, nikt już się nie spieszy

Nawet ludzkie głosy są spokojniejsze i masz wrażenie, że szeptem mówi się by nie zakłócić tej niezwykłej atmosfery

Zwalniam, wsłuchuję się w miasto i szukam Bożego głosu,

Szabat jest dany człowiekowi by odpoczął przy Jego Słowie, cieszył się wytchnieniem i po prostu zwolnił

Był obecny tu i teraz, nie myślał o wczoraj i nie czekał na jutro

Był z Tym , którego jednym z imion jest JESTEM

Szabat (hebr. ‏שַׁבָּת‎ lub יוֹם הַשַׁבָּת, od rdzenia szbt: szin + bet/bejt + taw = „odpoczywać”, „ustać”, „obserwować”, „zaprzestać działalności”), szabas, sabat[1][2] – w judaizmie siódmy, ostatni dzień tygodnia (hebr. ‏jom ha-szwii‎), będący według kalendarza żydowskiego dniem wypoczynku. Jest dniem świątecznym, stanowiącym pamiątkę cyklu stworzenia świata oraz wyprowadzenia Izraelitów z Egiptu[3] (Wj 20,9–11; Pwt 5,12–15). Trwa od zachodu słońca (hebr. szkijat ha-chama) w piątek, do prawie godziny po zachodzie słońca w sobotni wieczór.